Inspirasie : ‘n Gevaarlike woord

Waarskuwing! Ek meng vandag my taal bietjie in hierdie post. 😉

Inspirasie. Dis ’n gevaarlike woord. Veral wanneer jy sê, “Ek wag vir inspirasie.” Inspirasie kom en gaan. Inspirasie het sy eie tyd. Inspirasie is nie wat ’n ding gaan klaarmaak nie. Dit gaan nie die woorde op papier sit nie. Om te wag vir inspirasie en/of motivering kan beteken jy gaan weke, maande, dalk selfs jare wag voor die ‘inspirasie’ jou tref en jy die taak uiteindelik aanpak.

Ek het onlangs ’n twee weke power mindset challenge gedoen en daarna nog ’n soul searching uitdaging ook. Hoekom? Om weer op dreef te kom en myself en wie ek nou is weer te vind. Ek het weer my eie ek ontdek en daarmee saam die kragtige woorde: Don’t wait for motivation (and/or inspiration). Commit and get it done.

So wat beteken dit? Dit beteken hou op wag! As jy iets wil doen, doen dit. As jy daardie boek wil skryf – dis nou ekke –, gaan sit en al is dit aan die begin net vyf minute, skryf. Enigiets. Al vee jy dit later uit. Pas die Pomodoro technique toe. Sit jou foon op silent of op ‘Do not disturb’. Glo my, jy het dit nodig as jy soos ek sukkel om gefokus te bly. Om te werk sonder onderbreking kry jou daar. Stel ’n timer. Dit werk vir enige aspek van jou lewe. Vyf minute per dag. Na ’n week, probeer jy vir tien minute per dag dit doen. Die week daarna vyftien minute.

Ons het almal soms nodig om net weer ons eie ek te vind. Ons raak so vasgevang in die alledaagse gejaag en met almal wat van ons tyd wil hê, dat ons uiteindelik onsself en wat ons nodig het begin afskeep. En weet jy wat? Jy kan nie uit ’n leë beker skink nie. Jy is die beker en as jy niks insit nie …

Ek lei baie jare al aan procrastination (Ek kry nie ’n mooi Afrikaanse woord hiervoor nie). Ek het geleer hoe om dit hok te slaan, maar by tye raak dit my oor. Dis waar die dag tot dag herbou na waar ek wil wees dan weer begin. Dis bevredigend wanneer jy uit daardie kettings breek. (Terloops, daar is baie gratis persoonlike groei uitdagings aanlyn of in jou foon se PlayStore, jy hoef nie ’n pakket te koop om jou te help nie.)

Dis met verwondering dat ek vandag terugkyk na die byna agtduisend woorde wat in een week se tyd uit my vingerpunte voortgevloei het. Dit terwyl ek ’n paar maande gelede skaars ’n duisend woorde in dieselfde tyd kon optower. Inspirasie het kom hallo sê. Hoekom? Want ek het BOSVOS – Boude op stoel, vingers op sleutelbord – en al die boegenoemde toegepas. Hoe bevredigend!

You can do anything you set your mind to … Just do it! Ware, ware woorde. Nog nooit so waar soos juis nou nie. Byt net vas en druk jouself elke dag om ’n treetjie vorentoe te gee. Jy sal dan wel by jou mikpunt uitkom. En ek gaan myne uiteindelik – en klaarblyklik – vinniger bereik.

Hierdie is my persoonlike ondervinding en nie bedoel om enigiemand aan te hits om skielik aan hulleself te gaan werk nie. As jy wel daarby baat vind, dan is ek ook bly en ek wens jou net die beste toe. Ons almal moet soms bietjie soul-searching doen.

As jy belangstel in persoonlike groei, om jouself te vind of sommer net ander lekker uitdagings, ek gebruik hierdie toep: https://21dayschallengeapp.com/

Vergeet van unicorns, jy moet díe dier sien …

Ek het al interessante goed gesien. Ek het al vreemde goed gesien. Ek het al goed gesien of gehoor wat ek nie kon verduidelik nie… Maar ek het nog nooit iets so ander wêrelds gesien nie. Dis soos om ’n unicorn te sien. Jy weet nie of jy kan glo dit bestaan of het ooit bestaan nie … tot jy dit met jou eie oë sien. Goed, dis nie ’n eenhoringperd nie, maar waar het jy al van ’n vier- of vyfhoringskaap gehoor? Ja, ek het gesê skaap. Een of ander Meatmaster of Damara kruising. Ek weet eerlikwaar nie. Of dalk is dit ’n bokskaap. ’n Skaapbok? Dit kan waarskynlik een of ander kruisteling tussen ‘n bok – soos die een in die agtergrond – en ‘n skaap wees. Hoe dit ook al sy en wat ook al veroorsaak het dat hierdie diere so uitgedraai het, dit is ’n raaisel en ’n frats.

Of nie …

Lui Sondagmiddae en ‘n stinkmuishond

Die week is besig. Van sonop tot amper sononder is ons op en aan die gang. Vroegoggend stap ek met my twee hondekinders. Voor die sonnetjie se strale warm raak. Daarna vat die dag jou en sluk dit die ure een na die ander in. If you don’t run the day, the day will run you. Saans, na die dag se werk klaar is en die son amper ondergaan, ontspan ons bietjie op die grasperk. Die honde geniet hulleself gate uit. Hardloop draaie en die balgooi hou tot laat aan. Ons gaan swem miskien selfs in die dam as dit warm genoeg is.

Maandag tot Saterdagmiddag is die week volgepak met dinge wat gedoen moet word. Maar kom Saterdagmiddag, dan is dit ontspanningstyd. Sondae veral is luilekker rusdae. Ek maak skaars kos, want dis koue braaivleis van die vorige aand vir middagete. Sondag aand is popcorn en movie night.

Elke nou en dan lyk ’n naweek bietjie anders wanneer ons kuiergaste kry. Ons geniet die kuiers. Plaaslewe kan jou nogal uithonger vir geselskap sonder dat jy dit besef.

Sondag wat verby is kom my ouers wat op pad is met vakansie bietjie by ons oorbly. Ek haal uit met ’n heerlike Sondag middagmaal en na almal knuppeldik geëet is, gaan rus ons almal bietjie. Ek en die seuns (my hondekinders) soos gewoonlik in die sitkamer. Ek slaap nie sommer in die middag nie, so dis my leestyd. Almal anders gaan lê bietjie skuins. Koffie en koekies wanneer almal opgestaan het en ten spyte van die weervoorspelling wat geen beloftes van reë gemaak het nie, het die weer mooi opgekom en is die lug oortrokke. Donderweer speel in die verte en kom geleidelik nader. Reën is welkom. Dis reeds ’n hele paar weke sedert ons laas reën gehad het.

Ons kry ’n paar druppels. Net genoeg om die aandlug af te koel. Ons sit op die stoep en kuier tog te lekker terwyl die nag sy intrek neem. Die honde snuffel in die voortuin rond.

Skielik is daar ’n ‘tjierrrrr’ en Maui begin blaf. Ek weet onmiddellik wat dit is en vlieg op terwyl ek hulle by die naam roep en skree ‘Los!’… Te laat. Halfpad oor die grasperk snak ek na asem. Ek hoes-gag onmiddellik en hou dan my asem op terwyl ek met hulle op my hakke maak dat ek terug op die stoep kom. Weg. Gee pad. Die fumes oorval ons! “Is hulle raakgespuit?” “Ek weet nie,” en ek leun nader aan Loki. Ek slaan amper agteroor wanneer die chemiese reuk my neuswande prik. “Foei! Ja, hulle het in die slag gebly.” “Niks sal nie in die slag bly nie. Oeg, nee, vat hulle weg.” “Het jy dandruff shampoo?” “Ek weet nie, ek dink so. Wag, laat ek hulle net eers agtertoe vat,” vlieg die woorde tussen my en my ouers.

My man het intussen die flits gekry, maar muishond – ongedeerd – het die pad gevat. Hy staan ons in stilte en aanhoor en probeer agterkom of die reuk wel so erg is soos ons dit maak. Sy neus moet toe wees of dit hou glad nie kers vas by die een reuk wat hy glad nie kan hanteer nie. Vrot vleis. “Waar’s ’n botteltjie dat ons die reuk opvang en vir die oom stuur,” spot ek nog terwyl ek begin wegstap. Die gesprek oor hoe ’n stinkmuishond se parfuum ruik het net die vorige naweek ter sprake gekom met ’n familievriend van ons baas wat in Australië bly toe hulle op die plaas was. Daardie grappie het by die vorige gesprek heelwat gelag opgelewer oor hoe die customs die oënskynlike leë botteltjie sal hanteer as hulle die pakkie wil ondersoek en dit bloot gemerk is met ’n ‘Potent content. Open at own risk’ plakker.

Ek laat Loki in die swemdam spring om hom solank af te spoel. Hy geniet die swemmery deesdae geweldig, so enige kans wat hy kry om in te spring, gryp hy gretig aan. Selfs al is dit al pikdonker. Dit help natuurlik nie in die minste nie, maar ten minste is hy nou klaar nat en gereed vir die onverwagse laataand bad.

Wonder bo wonder staan daar ’n stokou bottel Gill in die badkamerkas. Hoekom dit nog nooit weggegooi is nie sal ek nooit kan sê nie. Nie ek of my man gebruik dit nie. Ons is nie eens seker waar dit vandaan gekom het nie. Maar daardie bottel reis al vyf jaar saam met ons van woning na nuwe woning. Hoe dit ook al sy, daardie botteltjie is vanaand ’n genadegawe en het gespaar gebly vir presies hierdie oomblik. Volgens my ma help Anti-dandruff shampoo om die muishondreuk uit te was en ek gaan dit nou toepas.

“Loki, Maui, kom. As julle muishonde wil skrikmaak, dan moet julle maar die bad wat volg trotseer.”

Maui is eerste. Ek ruik versigtig aan hom om die skade te evalueer. Hy ruik oukei. Vreemd, in ag geneem hy is ’n Jack Russell Terrier en die jagter onder die twee. Maar bad word hy ook sommer gou gebad. Loki is volgende. Ons pragtige swart Labrador wat gewoonlik so versigtig is vir enigiets wat hy nie ken nie … hý, hy slaan my asem weg! Die Gill bottel is uiteindelik leeg na ek hom ’n tweede keer gewas het. In teenstelling met voor hy gebad is ruik hy aansienlik beter, maar muishond se parfuum word nie sommer met die eerste probeerslag uitgewas nie. Selfs al het jy Anti-dandruff sjampoo. En veral as sy gesig ook deurgeloop het, want hoe was die daai hondegesig deeglik met seep? Die alternatief is ondenkbaar en Anti-dandruff sjampoo is heel boaan my lysie met die volgende inkopies. Jy weet nooit wanneer Mr of Mev muishond weer vroegaand in die tuin kom wandel nie.

Dis 2023

Dis ’n nuwe jaar. Nuwe uitdagings. Nuwe dinge om te begin. Nuwe stories om te skryf.

Ná ’n lang stryd met heelwat persoonlike omstandighede wat verskonings begin raak het oor hoekom ek nie deeglik aan die skryf kon kom nie, het ek uiteindelik na ’n paar maande se persoonlike verbetering en groei weer meer beheer oor my doen en late en kan ek uitstellery oftewel procrastination onder die alie skop.

Dis bevrydend wanneer jy die ware rede vir jou gemoedstoestand ontdek en daaraan begin werk. Dis nie noodwending maklik nie, inteendeel, dis dikwels moeiliker as wat jy dink. Soms kan jy dit op jou eie regkry, maar dikwels het jy ekstra hulp nodig. Hetsy van geliefdes of van ’n profesioneel opgeleide persoon. Hoe dit ook al sy, op die einde van die dag is dit absoluut die moeite werd en is jy soveel beter daaraan af. Alles begin by jouself.

My leuse vir hierdie jaar: When we strive to be better than we are, everything around us becomes better too.

Mag 2023 ook vir jou nuwe persoonlike ontdekking en groei bring.

‘n Nuwe blaadjie

Dis ’n rukkie vandat ek laas iets geplaas het. Ok, ’n baie, baie lang ‘rukkie’. Ek het nie woorde gehad nie. Idees wou nie formuleer nie. My kreatiewe gees was aan die slaap.

Verskonings. Alles hiervan verskonings vir ’n vrou wat nie BOS kon toepas nie. BOS? Boude op stoel. Dis immers al hoe mens geskryf kry. As jy gaan wag vir inspirasie om in jou skoot te val, dan gaan jy baie lank wag. Dis ’n waarheid wat ek vanjaar geleer het. Inspirasie het altyd asof vanself gekom en dis waar ek die fout gemaak het om te dink dit gaan sommer weer self kom aanklop. Maar nee, ek moet BOS toepas en ’n nuwe roetine skep waar skryftyd skryftyd is. Ongeag wat op die skerm agterbly, dit kan altyd geskrap of aangepas word. Dit is immers al hoe ek uiteindelik weer ’n storie klaar geskryf het. En raai, my nuwe karakters het kom aanklop, maar nee, toe sit ek hulle mos eers weer vir ’n rukkie op hold, want dis September en daar is ’n honderd en een goed wat belangriker is as skryf of wat my van skryftyd weerhou het.

Wel, dis alles nou agter die rug. Ek is voor die rekenaar met ’n splinter nuwe blaadjie, netjiese nuwe dekor en ek is gereed om weer daardie kraantjie na my verbeelding heel oop te draai. Hoe anders gaan nuwe stories die lug sien?

Die reënboog span ’n kroon in die vroegoggend lig.

By ons kom die grootste reën in die nag. Gedurende die dag kan daar ook ligte buitjies wees, maar snags …

Die eerste sterk neerslag het gekom met ’n lightningshow en donderweer soos ek lanklaas ervaar het. In die middel van die nag het hy ons uit ons slaap kom ruk en toe dreun die aarde onder die water wat neer giet. Tussen weerlig en donderweer val reuse druppels en deurdrenk die aarde binne minute.

Ons het reeds ons jaarlikse reënval gehad en nog is daar die belofte van ’n bogemiddelde jaar. Ons is dankbaar en verwelkom elke druppel wat na ons kant toe kom. Elke nag waar ons wakker word met die klank van reën op die dak. Elke oggend waar die aarde ons skoongewas begroet.

Die afgelope paar oggende, nog voor die son sy kop behoorlik oor die horison steek, begroet ’n reënboog ons en verhelder dit die dag met sy teenwoordigheid oor grasgroen velde.

’n Mooier gesig het ek lanklaas beleef.

Proloog – Liefde vir ‘n feniks

Wonder jy wat gebeur ná Anna op bladsy 189 van Anna se man weghardloop? Liefde vir ‘n feniks begin ‘n paar maande ná die insident, maar wonder jy wat Martin gesê het om haar oor te haal om Derick die waarheid te vertel? Met nabetragting sou ‘n Proloog dalk ‘n aanwins tot die storie wees. So, hier is dit spesiaal vir jou liewe leser:

PROLOOG

“Niks?” wil Anja minagtend weet en in haar binneste waarsku ‘n stemmetjie haar dat sy nou te ver gaan, maar sy kan haarself nie keer nie. Anna gaan Derick weer seermaak. “Nie eens dat ek en jy ‘n weddenskap aangegaan het wie hom eerste gaan inpalm nie?”

“Anja,” kners Anna duidelik desperaat.

“Ek kan nie glo dat ek my weer so laat mislei het nie. Jy het net eenvoudig geen skaamte nie, het jy?”

“Derick. Dis was nie -.” Hy retireer toe Anna na hom toe loop en sy hoor hoe Anna na asem snak. “Dis nie waar nie.”

Maar dit is, skree sy in haar eie gedagtes. Die aanklag dat syself vir hierdie situasie wat nou voor haar ontvou verantwoordelik is, kom knaag aan haar ingewande. Sy het Anna nog nooit so gesien nie, maar sy moet Derick beskerm.

“In my lewe het ek nog nie iemand wat so vrot van binne is, teëgekom nie.”

Anja slaan haar hand oor haar mond en sien hoe Anna voor haar oë uitmekaar val, die bitterheid in Derick se stem ‘n aanklag in haar eie ore.

“Wat de hel? Hoe durf jy so met haar praat?”

Haar oë ruk na die man wat teen die trappe op spring. Anders as die grapgat javel van enkele oomblikke gelede is hy nou duidelik op die oorlogspad.

Anna vlug met ‘n hoorbare snik teen die trappe af en mik berg se kant toe. Sy kyk na Derick en ‘n onaangename realisasie kom druk op haar hart.

“Bly hier uit, Martin,” kom sy stem hees.

“Notdehel. Soos ek nou voel wil ek jou bliksem.”

“Dit het niks met jou te doen nie,” sê sy vies en loop na Derick toe. Die besef dat sy sopas tussen twee mense gekom het wat mekaar nog liefhet, ten spyte van alles wat tussen hulle gebeur het, rus skielik swaar in haar gemoed.

“Dis waar jy verkeerd is.”

Sy lig haar ken. “Nou as jy so bekommerd oor haar is, gaan vertroos jy haar dan.”

Martin se oë vernou. “Sodra jy die werklike toedrag van sake verduidelik het.”

“Ekskuus?”

“As ek jy is, Derick, kry ek my feite agtermekaar voor ek hierdie snobistiese vroumens toelaat om my te breinspoel.”

“Snob?” roep sy vererg. “Dit ná jy my nou-net nog probeer opchat het?”

“Anna het my gewaarsku dat jy nie sommer oortuig sal word nie. Ek het gedink ek weet van beter.” Hy kyk na Derick. “Maar ek glo nie vir ‘n oomblik dat hierdie een so onskuldig is soos sy voorgee nie.”

“Waarvan praat jy?” vra Derick agter haar en sy wil hom oortuig dat sy onskuldig is, maar kry nie die woorde uit nie. Martin lig een wenkbrou vir haar en nog nooit het een mens haar so geïrriteer soos hy in daardie oomblik nie.

“Anja?”

Sy kyk na Derick en met ‘n sinkende gevoel besef sy dat sy die ware toedrag van sake nie van hom kan weerhou nie. Sy kyk na Martin en dan na waar Anna verdwyn het. Sy sug oorwonne. Ek moet hom laat gaan.

“Sy het nie tot ’n weddenskap ingestem nie. Sy het geweier. Sy’t gesê sy sal nooit weer iets doen wat jou kan seermaak nie.” Sy sluk en kyk op. “Sy is regtig lief vir jou. Sy’t net geleer hoe om dit goed weg te steek. Vir ons almal.”

Derick skud sy kop en sy sien verwarring in sy oë deurskemer.

“Daar was nooit enigiemand anders nie,” kry sy die woorde uit geforseer.

Hy kyk berg se kant toe en sy sien hoe hy bleek raak. Met ’n gedempte swetswoord spring hy weg en hardloop in die rigting waar Anna verdwyn het.

Al wat sy kan doen is om hom agterna te kyk. Haar jongmeisie droom te laat gaan. Hoop dat Anna sal wys dat sy sy liefde werd is.

“Dat ’n mens jou so lelik met iemand kan misgis.”

Animositeit kruip deur haar are en sy swaai om, gereed om hierdie man die verbale loesing te gee wat hy nie gou sal vergeet nie, maar hy is reeds halfpad teen die oorkantste trappe af. Haar hande bal in vuiste saam en die woede kruip tot diep in haar siel.

Lees hoofstuk EEN hier: https://www.amazon.com/Liefde-vir-n-feniks-Afrikaans-ebook/dp/B09FXWXPL5

Kruis jou vingers – Die storie agter die reeks

Die storieidee van tweelingsusters wat op dieselfde man verlief is, het baie lank al agter in my kop gelê en vorm aanneem. Inspirasie vir die storie het sy ontstaan gedeeltelik uit die fliek Two much met Antonio Banderas gehad en andersins uit enkele tweelinge wat ek al in my lewe ontmoet het of ken. Op ’n dag het die inleiding van die eerste boek net by my opgekom en toe die manuskrip waarmee ek besig was klaar en versend is, het ek onmiddellik aan hierdie reeks begin werk.

Is daar werklik twee mense wat so eenders kan lyk dat iemand hulle nie uiteen ken nie?

Om dít geloofwaardig te maak was die grootste uitdaging. Ek moes die storie ook aanpas ná die eerste voorlegging omdat sekere tonele nie geloofwaardig genoeg was nie en die storie het net verbeter as gevolg daarvan. Ek kan wel sê dat daar tweelinge is wat baie moeilik is om uiteen te ken. Ek het dit self ervaar en gehoor: Op skool het ek ’n ma gesien wat (tot haar en die meisiekinders se konsternasie) haar tweelingdogters moes vra wie was wie terwyl hulle langs mekaar gestaan het. Ek het ’n vriendin wie se ma een van ’n identiese tweeling was en sy’t vertel dat hulle as kinders soms verwar was met watter een hul ma was. Ek het ook twee tweeling niggies en kon hulle vir jare nie uiteen ken nie. Noudat hulle hul eie lewens begin lei het is dit baie makliker om te onderskei. Dit was ook juis met twee van hulle se hulp dat ek baie vrae en moontlikhede kon bevestig.

Die stories volg baie spesifiek op mekaar. Is dit so beplan?

Nee en tog ook ja. Later. Ek het die storieidee vir Hannah en Anna gehad, maar ek het geen idee of beplanning vir die derde storie gehad nie. Ek het aanvanklik net twee stories beplan, tot ek halfpad deur Anna se man was en sekere tonele nie meer vir my gewerk het nie. Ek het skielik besluit om Anja weer in te bring. Die keer as antagonis, maar met die idee dat sy die heldin in die derde storie gaan wees. In Dubbel die moeilikheid het jy Anja net vlugtig ontmoet en is sy ’n lewenslustige, waaghalsige, pretliewende jong vrou. In Anna se man is sy humeurig, bitsig en daarop uit om Derick van Anna se kloue te red. Boonop wou ek vir Martin sy gelukkige einde gee en toe hy en Anja die eerste keer ontmoet het hy besluit dat die rooikop reg in sy kraal val. Die arme man het natuurlik nie verwag wat na sy kant toe kom nie en dit het Liefde vir ‘n feniks amper vanself laat werk. Anja was eers nie beïndruk met my om vir haar ’n man soos Martin te kies nie. Ek dink sy is nou baie bly. 😉

Toe ek met Dubbel die moeilikheid begin het, was die aanvanklike plan dat Anna se man in dieselfde tydgleuf sou afspeel. Soos Dubbel die moeilikheid gevorder het, het ek egter besef dat Derick glad nie so vergewensgesind sou kon wees wanneer hy besef wat aangaan en Anna dan binne ’n paar maande sal kan of wil vergewe nie. Veral terwyl hy nooit eens vermoed het dat Anna Hannah se plek ingeneem het nie. Om Anna dus ‘n paar jaar se selfverwyt op te haal voor die twee mekaar weer gesien het was geen ligte besluit nie, maar beide held en heldin het die tyd nodig gehad. Derick moes immers by ’n punt kom waar hy weer ontvanklik kon raak en dit het vir my gevoel dat ’n twee jaar periode die minimum tyd was vir so ’n moontlikheid. Díe tydperk is weereens bepaal uit eie ondervinding en die van mense wat ek ken in situasies waar ’n verhouding ter sprake was.

Jy vra dalk nou: Hoe kon Tony Hannah dan so maklik vergewe? Hy was nie voorheen in die prentjie of by een van die susters betrokke nie. Hannah was ook amper altyd net haarself by hom. Hy het dalk nie haar regte naam geken nie, maar die mens wie sy by hom was was eg. Boonop verskil ons almal van mens tot mens en hoe vinnig of hoe lank dit ons vat om iemand te vergewe. Tony het die keuse gemaak dat hy nie die liefde van sy lewe deur sy vingers gaan laat glip nie.

Hierdie drie stories het baie beplanning en herbeplanning gevat, juis omdat die karakters soms baie teenstrydig was. Daar was ook heelwat herskrywe betrokke wanneer tonele nie wou uitwerk nie. Ek wou die stories so skryf dat hulle afsonderlik kan staan, maar omdat Derick die sentrale punt was en daar drie vroue is wat vir hom omgee, was dit uiteindelik byna onmoontlik. Hier is dus drie vroue wat teen mekaar in opstand was. Drie vroue wat innerlik moes groei en leer wat dit beteken om te vergewe. Drie vroue wat jy oor die natuurlike verloop van tyd leer ken. Om dus elke storie en elke heldin ten volle te verstaan en wat tot haar reaksies lei, is dit nuttig om die stories in volgorde te lees.

Is daar enigiets in die boeke waaroor jy wonder? Kom vra gerus.

Om in ’n regte Italiaanse villa te bly

Al is dit vir net ’n paar nagte. Hierdie ervaring het ons te beurt geval toe ons verlede jaar in Italië was. Buite die dorpsgrense van Florence kruip die smal teerpad oor heuwels. Kronkel tussen boorde en huise deur. Takbokke wei in die lang gras en sipresse reik na die hemel.

Hier, tussen boorde, op ’n heuwel met die landskap wat wyd om hom lê en die klank van verkeer ver in die verte, sit Villa le Piazzole. Sy elegante lyne, dekor en weelderige tuine ’n lewende herinnering aan ’n vergane tyd. Kalmte. Rustigheid. Vrede. Dit omvou jou. Trek die mantel om jou skouers en nooi jou om net vir ’n wyle tot stilstand te kom. Te wees. Te ervaar. Te reflekteer.

Wanneer roomys in die vrieskas smelt

Ons is gewoond aan koel mistige dae. Soms het jy ’n paar sonskyn dae, maar selfs dan is dit koel. En dan is daar oosweer. Dit is gewoonlik wanneer die res van die land met winterweer omhul is. In 2020 het die Namibiese kus ’n rekord gehaal met byna twee maande se ononderbroke oosweer. Dit was volgens verskeie bronne vyftien tot twintig jaar gelede laas so erg. Met oosweer is daar verskillende ervarings. Eerstens is dit die hitte. Tweedens die stof. Derdens en net per geleentheid die erie rooibruin stof (Hooffoto) wat alles omhul en stadig om jou neersif.

Met oosweer maak jy alles so dig as moontlik toe en jy skakel die waaiers aan om te probeer afkoel. Oosweer wanneer die res van die land winter het is leefbaar. Rede: die wind kom warm hier aan, maar ten minste is dit koud in die binneland, so dis net soos ’n somersdag in die binneland.

Oosweer in die somermaande?

‘n Sirkel is voltrek

Dis amper drie jaar sedertdien ons gerieflike bekende omgewing rondom ons begin kantel het. Vreemd hoe gerieflik mens kan raak. Hoe vanselfsprekend jy dinge aanvaar. Wel, dis nou al bietjie meer as twee jaar en ons trek vir die vierde keer na ’n nuwe tuiste … Hierdie keer sien ons egter baie uit na die toekoms wat vir ons lê en wink. Hierdie skrywer gaan uiteindelik ’n boervrou word. 🙂

Ek gesels met ‘n leser

Daar is baie gesprekke met skrywers, maar wat van die leser en hulle perspektief?

As aktiewe leser verskil my oogpunt, verwagtinge en voorkeure dikwels van die volgende persoon. As skrywer moet ek aan die leser en hierdie verwagtinge dink en wil ek graag meer van hulle weet. Dus het ek lesers genooi om hul perspektief met my te kom deel en nooi ek ook vir jou om my te nader vir die onderhoud.

Vandag gesels ek met ‘n vrou wat hopelik altyd sal aanhou droom.

Uitstel is nie noodwendig afstel nie

Ek het hierdie week ‘net ontspan’. Nie letterlik nie. Ek het net nie hierdie week geskryf nie. Ek het net vir ’n paar dae die karakters ’n rusperiode gegee. Ek moes eers weer my eie creative juices aanvul. Dis nodig. Enige kunstenaar weet dat jy soms nodig het om net iets anders te doen. Ek het ’n hele reeks van my gunsteling Engelse skrywer se boeke verslind. Ek het konfyt gekook. Ek het die huis van bo tot onder skoongemaak. Ek het gedink. Ek het beplan. Ek en my man het gepraat. Ons het beplan. Ons het moontlik ’n nuwe rigting wat ons binnekort weer inslaan. Ons wag in spanning om te hoor wat gebeur vorentoe. Ek is opgewonde. Vir die eerste keer in ’n lang tyd is ek weer opgewonde. Hy ook. Dis ’n nuwe vooruitsig. ’n Nuwe uitdaging. Een wat ons wil doen, nie iets wat ons moet doen nie.

Ek het hierdie week tyd geneem. Tyd om dinge te oordink. Tyd om my binneste weer te ondersoek. Tyd om te gaan kyk, waar lê my kreatiwiteit en hoekom sukkel dit so om lewendig te bly. Practice makes perfect. Ek weet darem nie. Ek dink, practice keeps you going towards making it perfect. Of so iets. Daar is ontvlugting in boeke. Dit geld nie soseer in skryf nie. Ek weet vir baie skrywers doen dit, maar nie vir my nie. Ek kan nie my persoonlike omstandighede losmaak van my skrywerspersona nie. Ek is nie seker ek wil nie. Ek moet. Een of ander tyd. Dis iets wat ek sal moet aanleer. Maar vir nou. Vir nou neem ek ’n oomblik en wag opgewonde om te sien wat gaan kom.

Ek gesels met ‘n leser

Daar is baie gesprekke met skrywers, maar wat van die leser en hulle perspektief?

As aktiewe leser verskil my oogpunt, verwagtinge en voorkeure dikwels van die volgende persoon. As skrywer moet ek aan die leser en hierdie verwagtinge dink en wil ek graag meer van hulle weet. Dus het ek lesers genooi om hul perspektief met my te kom deel.

My eerste gas het ek in my tienerjare in die Kalahari ontmoet toe sy ons buurvrou geword het. Alhoewel ons mekaar net by geleentheid sien, is sy altyd vrolik en vol lewenslus, ongeag wat die lewe na haar kant toe gooi. Sy het ook een van my grootste aanhangers geword en ek geniet dit altyd om met haar te gesels.

Los gedagtes

My gedagtes is ‘n warboel deurmekaar flentertjies. Ek sit dikwels en dink lank en diep oor dinge. Die afgelope tyd is dit net asof niks konkreets in my gedagtegang kom vassit nie. Miskien is dit al die verandering. Miskien wil ek nie nou te diep oor dinge dink nie. Miskien moet ek tot stilstand kom en ‘n slag net weer hoor wat alles in my kop aangaan.

Ek is besig om ‘n tuinhoekie te beplan. My man bou bokse en plant blommetjies, want ek soek ‘n hoekie waarheen ek kan wegbreek en waar ek my siel kan voed. ‘n Hoekie waar ek kan sit en lees of skryf. Waar ek sommer net kan sit en na die voëltjies luister terwyl ek ‘n beker koffie geniet. Ek smag al lank na so hoekie.

Miskien is dit presies wat ek nodig het om weer sin te maak van die warboel in my kop. ‘n Hoekie om my eie te noem. Ingerig soos ek daarvan hou.

Die laaste twee jaar was ons swerwers. Altyd inwoners van iemand anders se huis. Dis tyd om my stempel op my omgewing af te druk en weer tuis te voel in my eie omgewing.

Ek dink die tuinhoekie is die perfekte plek om te begin.

‘n Nuwe rigting is bepaal

’n Storie brand in my, maar dis nie die een waarmee ek besig is nie.

Vir weke sukkel ek al om op dreef te kom met die nuwe reeks. Dit gaan ’n lang reeks wees. Ses boeke. Twee families. Vyf susters, drie broers, ’n verlore familie-lid, en drie buitestaanders. Maar die storie wil net nie vloei nie. Ek weet presies wat moet gebeur. Die beplanning is reg en agtermekaar, maar die skryf daarvan wil net nie op dreef bly nie.

Saterdag kruip ’n storie-idee wat ek lankal reeds noteer het in my kop en die een na die ander toneel spring by my op. En ek besef dis tyd om daardie storie eerste te skryf. Ek soek iets wat op ’n ligter trant gebeur. Daar is soveel onsekerheid in die wêreld op die oomblik en ek besef. Dis hoekom ek met my Soetwater susters sukkel. Hulle het ’n vete wat aan haat grens en ek is nie op die regte plek om daaroor te skryf nie.

Ek soek iets op ’n ligter trant. Twee ander stories wat ook lankal reeds wag om vertel te word skakel pragtig in by hierdie nuwe dog ou idee. Iets wat my en uiteindelik die lesers uit ons huidige omstandighede gaan neem en gaan laat lag. Iets wat hulle ontvlugting gaan bied, selfs al speel dit in ’n inperkingstyd af. Want wat is dan beter as om na die Kalahari te ontvlug en te ontdek dat dit waarvan jy weghardloop eintlik dit is wat jy in jou lewe nodig het.

Drie stadsmeisies. Drie pare stilettos. Drie plase in die Kalahari. Drie uiteenlopende mans.

Een doelwit. Liefde.

2021

Niks het werklik verander nie. Dis slegs ’n nuwe maand. ’n Nuwe jaartal. Maar daar was tyd vir familie. Vir vriende. Versigtig en almal op hul hoede vir die leeu wat oopbek rondloop en slagoffers soek, het ons die sanitizer saamgedra. Ons afstand en kontak met mense tot die minimaal gehou. Die skild was in plek en nou getrek om ons groepie. Dit het ons ook goed gedoen om weer tyd saam met ons mense deur te bring. Ons sien hulle deesdae maar min.

Saam met die nuwe jaar het daar ook seën in die vorm van reën wyd oor ons pragtige land uitgesak en dorre gebiede deurdrenk. Selfs die kus het sy enkele druppels gekry. Daar is wel nog groot dele wat hierdie lewegewende water nog nie ontvang het nie.

2021 hou sy eie uitdagings in. Tog is die keuse in ons hande hoe ons dit gaan aanpak. Myne. Ek gaan niks berou nie. Ek gaan doen wat my gelukkig maak. Ek gaan elke oomblik tot my beskikking die moeite werd maak.

Hoe die jaar ook al vir jou begin het, ek hoop dat God se seën in jou lewe sal uitgiet en jy weet dat alles en almal sy tyd en sy plek het.

Voorspoedige 2021

2020 in oënskou

The best things in life are the people you love, the places you’ve been, and the memories you’ve made along the way.

Dit was my Instagram post gisteroggend. Met die vraag, hoe lyk 2020 vir jou in oënskou op die vooraand van 2021?

Myne. 🙂 Wat ’n jaar. En alles het so rustig en normaal begin by ons werk langs die Erongo berge. Soos ek hier sit en skryf voel ek gelukkig. Ja die jaar was lank en vol ontberings, maar dit was ook goed. (Daarom dink ek ook die gekleurde toiletpapier wat ons in Parys gesien het is ‘n goeie pun om 2020 te beskryf.)

Jy gaan dalk stry, maar moet my nie verkeerd verstaan nie. Ek kan aan al die negatief vasklou, maar vir wat? Wat gaan dit my in die sak bring? Ek kies om die goeie te onthou in ’n jaar wat vir almal verandering gebring het. Selfs al het dit só gelyk:

Die tyd is nou

Sjoe. 2020 het sowaar vreemde draaie met ons geloop. En hier is ons op die vooraand van Kersfees.

Ek is skuldig daaraan dat ek nie baie gedeel het in die afgelope paar maande nie. Dit ná ek redelik gereeld my gedagtes met julle gedeel het. Dit voel egter asof so saam met die inperking, het my gedagtes ook ingeperk geword. Woorde kom die jaar nie maklik nie. Ek is nie seker daar is regtig woorde om hierdie jaar te beskryf nie. Vir ons elkeen was daar ander uitdagings. Vir sommiges vooruitgang. Vir ander slegs uitgawes. Meeste van ons is in ’n nuwe rigting ingestoot. Of ons daar wou wees of nie.

Tog is ek dankbaar. Baie, baie dankbaar. Dit gaan goed met ons. Ek, my man en ons onlangs aangenome kat. Ek hoop jy is ook dankbaar. Daar is altyd uitdagings. Hierdie jaar het heelwat meer gehad, ja, maar deur God se genade het ons ’n dak oor ons kop, kos op ons tafel en ’n warm bed waarin ons slaap. Ons kan nog op ons eie aangaan. Dit is voorwaar iets om voor DANKBAAR te wees.

Ek dink ons moet ons uitkyk verander. Eerder as uitsien na 2021 en hoe dit beter gaan wees, kom ons verander ons uitkyk nou al. Hier. Vandag. Nóú. Die mag is in ons hande. Eerder as wag vir môre, kom ons maak nou ’n bewustelike besluit om die res van hierdie dag beter te maak.

Dis hoekom dit immers in Engels as “present” bekend staan. En die tyd kan nie beter as om die geskenk van hierdie geleende tyd op aarde te besef as juis nou nie.

Aan jou en jou geliefdes wens ek ’n geseënde Kersfees toe.

Iets om na uit te sien

Elke skrywer droom seker van die dag wat sy/hy oor hulle werk kan gesels. Dis iets van ons wat ons aan die wêreld blootstel. Ons gee ons gedagtes vlerke en laat dit die onbekendes invlieg. Elke woord is ’n deel van ons siel. ’n Stukkie van wie ons is.

Dit is hoe dit immers vir my voel. Boonop skryf ek oor die liefde en die liefde is een van die wispelturigste emosies. Tog is ek verlief op die liefde. Ek kan nie genoeg daarvan kry nie en elke wroeging waardeur my karakters gaan is een wat ek met hulle deel. En wanneer liefde seëvier … Hmm, daardie oomblikke is vir my net so hemels.

Daarom is hierdie vir my so ’n groot voorreg om hier uit my eie sitkamer genooi te word om met een van my gunsteling skrywers te gesels oor een van my boeke. Iets wat in ander omstandighede dalk skaars moontlik sou wees.

Ek sien baie uit na die kuier en hoop dat elkeen wat saam kuier dit net so baie gaan geniet.

Die liefde is lekker. Die liefde is mooi. Die liefde is al wat jy nodig het.

’n Skuitjie in die oseaan

Ek hou van uitdagings. Iets wat my besig hou. My brein stimuleer. My aan die dink en beplan hou.

Ek is seker daar is baie mense wat gaan sê dit is vanselfsprekend. Baie mense wat sal sê dis mos hoe dit moet wees. Daar is ook ander wat sal verkies om dit nie so te hê nie.

Ons almal verskil. Ek het al dikwels gevoel en gewens ek kan net bietjie rustiger wees. Dinge stadiger vat. Dat my dag net bietjie stiller sal wees. Covid-19 het dit vir meeste van ons moontlik gemaak om te sien en te voel presies hoe dit voel om ‘stil en rustig’ by die huis te moet sit en wag.

Dit is frustrerend. Uitmergelend. Daar was niks ‘stil en rustig’ daaraan nie. Nie toe die probleme werklik begin nie. Dit het my uitgeput en ontneem van entoesiasme, van inspirasie. Dit was horrible. Nie net omdat ons nie werk toe kon gaan nie, maar ook omdat ek en my man ons werk verloor het. Ons is skielik ’n drywende skuitjie in ’n oseaan waarvan die golwe al hoe meer dreigend aanrol. Jy voel of jy gaan sink, maar jy weet ook dat jy ten alle koste hierdie bootjie teen die aanslae moet beskerm. Jy moet planne maak. Water uitskep en beskerming bou teen die groeiende storm.

Niks gebeur maklik of vinnig in hierdie lewe nie. Ek is hard werk en lang ure gewoond. Om met idees vorendag te kom was maklik, dis die wag vir iemand om ’n spreekwoordelike boei uit te gooi sodat jy kan begin werk, wat jou tot op die nerf ontsenu. Almal sukkel op een of ander wyse in hierdie onseker tyd.

Ons is gelukkig. Ons skuitjie was redelik stewig met die uitset van hierdie vaart. Voorsiening het ons van ’n gewisse ‘waterdood’ gered. Ons is nog drywend. ’n Tweede boot het op ons horison verskyn en ons is tans teen dié geanker. Die waters is nie meer so rof nie. Helderder denke het ook inspirasie saam gebring. Ek sien weer uit na die dag. Let wel, ek sien uit, ek vat dit nie meer net soos dit kom nie. Ek dink dit is geweldig belangrik. Jy moet uitsien na iets om dit die moeite werd te maak.

Ek is opgewonde. Inspirasie is besig om terug in my are te kruip en dit maak my opgewonde. Nog ’n nuwe idee het by my kom aanklop en dit het my in ’n ekstatiese toestand, want dis iets wat ek geniet om te doen. Iets wat dalk werklik aftrek sal kry. Ek voel weer die genot van uitdagings. Die vooruitsig van my brein wat besig raak met beplanning.

Dit het nie maklik gekom nie. Ek was traag om na my ou aktiewe self terug te keer. Na maande van ydel ‘rondsit’ en wag vir iemand om oor ons pad te kom doen dit aan ’n mens. Jy probeer jouself tot aksie forseer. Jouself uit die put waarin jy begin afsak het te trek. En dit is nie maklik nie. Ek het soveel begrip met elkeen wat op die oomblik dieper in daardie bodemlose put wegsak. Hoe keer jy depressie? Hoe keer jy lewenskrag wat uit jou wegvloei? Hoe maak jy jou oë in die nuwe dag oop en stel jouself gerus dat dinge sal beter gaan. Een of ander tyd. Dit terwyl jy geen lig aan die einde van die tonnel kan sien nie?

Dis moeilik. Dis hard. Dis ’n onbenydenswaardige posisie.

Ek kan nie voorgee dat ek die antwoorde het nie. Ons elkeen is in ons eie stryd gewikkel. Wat vir my werk, werk nie noodwendig vir die volgende persoon nie. Ek het besef ek moet self hier uit. Ek en my man. Want ons was besig om ons binneste met swart ondeurdringbare modder op te vul. As jy eers daar vasval, dan is die uitkom ’n duisend maal moeiliker.

So ek het harder, ernstiger begin bid. Ek het raad begin soek. Ek het myself aangemoedig om weer te begin uitsien na die dag. Een treetjie op ’n slag. Ek het hierdie ‘helpguide’ webblad raakgesoek en na weke voel ek weer soos my ou self. ’n Enkele tree daagliks het ons weer nader aan verbetering gebring. En wanneer optimistiese inspirerende gedagtes net eers weer begin vloei, raak die pad makliker. Ek is dankbaar. Want te midde van hierdie storm, sien ek weer die naderende sonsopkoms. En ek is seker dit gaan asemrowend wees.

Ek hoop dat jou roete ook reeds verbeter het, jy die krag sal kry om dit aan te pak, of die hoop sal kry wat jy vandag dringend nodig het.

Mag hierdie hulpgids dalk vandag vir jou ook van waarde wees. Hou aan roei. Hou aan hoop. Hou aan bid. Die storm kan nie vir ewig aangaan nie. En onthou, ons word gevorm deur die swaarkry. God is altyd by ons. As jy terugkyk oor die strand en net een ry spore sien, dis oor Hy jou gedra het, dis nie jou spore wat alleen daar lê nie.

Stress Symptoms, Signs, and Causes

Kikker jou dag op met hierdie lied van Rachel Platten: https://www.youtube.com/watch?v=xo1VInw-SKc

Dankbaarheid

Dit is lekker om myself weer te vind en terselfdertyd ook weer my man te vind. Want ja, oor die afgelope paar jaar het ons so bietjie voeling met mekaar verloor. Om stresvolle situasies te hanteer neem baie uit jou. Om te sien hoe die ekonomie jou werk van jou ontneem, roer aan jou. Om saam te werk is geen grappies nie. Veral nie wanneer beide van julle weet waarvan julle praat en verskillende ondervindings opgebou het nie. Om nie te weet wat die toekoms inhou nie, ontmoedig jou.

Maar vandag, ten spyte van die kommer en onsekerheid wat die toekoms vir ons inhou, lag ons weer. Ons doen prettige dinge saam. Ons beplan saam en geniet dit. Ons het weer tyd vir mekaar en gee nie om om iets saam te doen nie, want ons doen dit nou vir onsself.

Ek het dit gemis. Mens besef nie wat jy gehad het tot jy dit nie meer het nie. Dit is so waar. Die wonder is dat jy dit dikwels weer kan terugkry. Jy moet net bereid wees om dit na te jaag. Te besluit dat jy nie sal opgee op jou geluk nie. Mekaar weer vind, daar waar julle altyd vreugde saam gevind het.

Ek is gelukkig vandag. Sielsgelukkig. En ek sê dankie.

Vreemde draaie

Die lewe het die vermoë om vreemde draaie met ’n mens te loop. Ek is seker almal op aarde voel op hierdie oomblik of hulle in een of ander vorm van ’n weghol-trein, tollende rondomtalie of skuitjie in ’n groeiende onstuimige see is. Nie een van ons wil werklik aan ’n ander se probleem dink terwyl ons nou so vasgevang is in ons eie probleme nie. Sommige wonder, wanneer kan ek eendag weer werk toe gaan. Ander, waar gaan ons volgende bord kos vandaan kom. Ander neem van die situasie misbruik en buit mense op die slinksste maniere uit om hulle van hul ‘hard earned income’ te ontneem.

Ekself weet werklik nie meer wat om te dink of hoe hierdie situasie hom gaan uitspeel nie. Om baie eerlik te wees

Droomreis in ‘n tyd van Covid-19

Dis ’n vreemde gevoel. Skaars twee maande gelede was ons op die drumpel van ons opkomende verlof. Opgewonde het ons uitgesien na ons vakansie en kon ons nie uitgepraat raak oor wat ons alles gaan sien en beleef nie.

Die nuwe Coronavirus wat in China uitgebreek het en stadig na omliggende lande begin versprei het, het nie ons geesdrif gekelder nie. Met die WHO se skakel boaan my internet soeklys om ons konstant op hoogte van die situasie te hou, het ons op die vliegtuig geklim na Frankryk.

Wat ’n ongelooflike tyd

Wandelpaaie

Die paaie wat ons loop kronkel soms baie. Dit neem ons oor berge en ander kere deur diep riviere. Wanneer jy deur grasgroen of blomryke velde stap, is dit maklik. Vergeet ons van die berg agter ons.

Ek hou van stap. Dit help om my kop skoon te maak. Soms help stap alleen nie. Is my kop te besig en hardloop my gedagtes soos mal varkies die wêreld vol rond. Sulke tye gaan sit ek op ’n verskuilde hoekie waar ek die wêreld om my rustig kan bespied tot al die dwalende gedagtes klaar gedwaal het en terugkom na my toe. Dikwels meer rustig en soms selfs met ’n nuwe idee van watter rigting om in te slaan.

Daar in die stilte van die oggend met die voëls wat om jou roep, die goggas en miere aan jou voete, besig om hul dagtaak te vermag vind jy soms die rustigheid waarna jy smag. Jy raak rustig. Jy dink oor baie dinge. Jy konsentreer op jou asemhaling, jou lyf en wat jy voel. Jy dink aan alles wat jou rondjaag en een vir een pak jy hulle terug in hul kassies. Sorteer jy die verwarring uit.

Ons stap almal op ons eie wandelpad. Ons paaie kruis met baie ander wandelaars en soms kruis dit juis met iemand sin wat jou laat voel dit is oukei om te voel soos jy voel. Dit is oukei as jy nie kan sien waar hierdie pad vandag, môre of volgende week gaan uitkom nie. Die belangrikste is dat jy aanhou stap. Gun jouself die ruskanse. Gee jou gedagtes soms vrye teuels om soos wilde perde deur die veld te storm. Sodra jy die wa deur die drif moet trek, kom val daardie einste wilde perde dalk net in lyn.

So hier is op vandag. Carpe diem.

Prioriteitslyste

Ons het almal so iets. Waar ons egter op iemand anders se lys val, daaroor het ons geen beheer nie.

Wanneer die lang wag verby is

en die vakansie werklikheid word …

Vandat Christelle in 2018 haar voete op Franse bodem bevind het in Krummelpap in Parys, beloof ek myself al dat ek self ook eendag die roetes wat sy gestap gaan aandurf. Daardie droom word uiteindelik werklikheid.

So lank as wat ek kan onthou, nee wag, so vroeg as toe ek my eerste Ena Murray boeke gelees het, droom ek al van ’n reis na Europa. Die kastele en geheime bouvalle het my destyds al gefassineer. Mettertyd het die belangstelling gegroei. Die geskiedenis. Die kultuur. Die andersheid van wat ons hier in Afrika ken. Dit alles het my gelok. En toe Nataniel met Edik van Nantes verskyn, toe is nie net ek nie, maar ook my man vasgevang. Daardie reis het ’n vaste voorneme geword.

In 2019 begin ons wonder waarheen gaan ons met ons volgende verlof … my antwoord: “Frankryk. En terwyl ons daar is, hoekom nie Italië ook nie? Dis waar Jana van Haar hartsbegeerte en meer haar immers in ’n fontein bevind het.”

Beplanning en die gewag het begin en die naels kou na die dag wat ons vir ons Visas moet aansoek doen en hier is ons op die drumpel. Visas in die een hand, vlugkaartjies in die ander en ons rugsakke gereed om gepak te word. Krummelpap in Parys en Haar hartsbegeerte en meer lê gereed. Die dames is gereed om weer Europa te besoek. Hierdie keer vir ’n werklike besoek.

🙂

“Spa? Dis net vir vroumense.”

Dit is dikwels die terugvoer wanneer jy ’n man saamnooi vir ’n pamperlang sessie. Wel, my man kan anders oortuig. Alhoewel hy nie sommer net sal ingee nie, want, soos die opskrif sê: “Dis mos net vir vroumense,” kan ek jou dit sê: wanneer daai salige glimlag aan sy mondhoeke hak en hy erken hoe lekker dit is om so bederf te word en die stres uit hom te voel vloei onder die kundige hande wat jou spiere uitvryf – iets wat jy nie geleer het hoe om so goed toe te pas nie … dan word daar ’n baie teenoorgestelde deuntjie gesing.

Hierdie realisasie het so ses of sewe jaar gelede begin. Ek het ’n geskenkbewys ontvang vir ’n rugmasering, maar wou graag hierdie keer die dag met iemand deel en ’n kuiersessie daarvan maak. My man – toe nog net my kêrel – het gesê dis darem ’n lekker bederf. Pieng! Hoekom vat ek hom nie saam nie? Hmpf! Hy was nie oortuig nie en het daardie einste opskrifwoorde geuiter. Ek? Ek was vasbeslote. Dit was tyd dat ’n man ook bietjie bederf kan word en besef dit is nie net vir ons skoner geslag beskore nie.

Ses, sewe jaar later met ’n hele paar van sy vingers afgetik in hierdie bederf, geniet hy dit nog steeds wanneer ek so afsprakie reël en hom saam inreken – Al spot hy nog dat dit nie vir ’n geharde man bedoel is nie. Feit bly staan. Dit is lekker om bederf te word, al is dit soms deur iets anders te doen as die gewone wat jyself kan bied. Dis immers ’n kans vir al daardie stres om weggewerk te word. Kans om saam te ontspan en gepamperlang te word. Veral wanneer jy as paartjie saam kan ontspan met ’n pressure point foot massage, gevolg deur ’n upperbody en head massage, ’n kelkie rooibos mengeldrankie, sjokolade en na ’n helende stoomsessie in ’n jacuzzi kan ontspan.

Watter man sal dan nie sy vrou na hierdie bederf wil volg nie.  😉

 

Wanneer dit voel of die jaar te lank raak

Dis November. Nog net 53 slapies en hierdie jaar is ook verby. Waarna kyk jy terug? Wat het hierdie jaar vir jou die moeite werd gemaak?

November. Die tyd van die jaar waar niemand meer lus het nie. Jy is moeg, afgerem, gejaagd. Jy kan nie wag dat dit net verby kom nie. Tog, dit voel ook of die jaar te vinnig ten einde spoed. Daar was so baie wat jy hierdie jaar nog wou doen.

Wat jou situasie ook al mag wees. Waardeer hierdie tyd. Bly rustig. Onthou die goeie van die jaar en sien uit na die Feesgety wat voorlê. Dink voor jy doen. Hou kalm daardie gedagtes.

Sommiges van ons is af, sommiges van ons werk. Hoe dit ook mag sy, maak seker jy sluit 2019 met ’n hoë noot af.

Positiwiteit – ‘n Keuse

Daar is baie interessante artikels oor positiwiteit en hoe om ’n positiewe uitkyk te kweek. ’n Interessante een wat ek toevallig ontdek het was hierdie een en dit was ’n goeie herinnering dat ons vir ons eie geluk en gemoedstoestand verantwoordelik is:

Artikel: wees positief in gesindheid & denke

Ek het dit heel toevallig ontdek omdat ek skielik Maandagoggend nie kon onthou hoe om die woord ‘positiwiteit’ te skryf nie. Jip.

Hartebrekers Kortverhaal: In ´n oogwink

Het jy al die Hartebreker reeks gelees? Hier is ´n kortverhaal wat by hierdie groepie mense inskakel. WAARSKUWING: Ek hoop jy het EK VERTROU JOU & HAAR HARTSBEGEERTE EN MEER klaar gelees, voor jy hierdie een lees. 😉

Geniet IN ´N OOGWINK

Vertroue … of die gebrek daaraan

Daar is min dinge wat mens so diep sny soos om heeltyd en konstant teleurgestel te word. Wanneer jy iemand is wat maklik vertrou, maklik geheg raak, maklik iemand glo, dan is die trefslag soveel erger wanneer jy besef hoe min jy in ag geneem word. Wat maak so persoon met konstante afjakke? Konstante afbreking? Konstante teleurstelling? Jy raak hard. Jy raak ongenaakbaar. Jy raak die persoon wat nie omgee hoe ander voel en wat gebeur nie …. Maar nie altyd nie.

Blykbaar nie ek nie. Ten spyte van hoeveel keer ek al in my lewe ontnugter is, ek wil aanhou glo in die goedheid van mense. Hul kapasiteit om te verbeter. Hul kapasiteit om bo hul probleme, onsekerhede, onredelike verwagtinge uit te styg.

Gullible. Dis wat ek al genoem is. En weet jy, ja ek is dikwels, maar tog leer ek ook. Ek het al ’n stuk van my menswees verloor omdat ek te veel vertroue in my medemens geplaas het. Te veel verwag het. Te veel bly vaskyk het in wat ek wou glo die ‘waarheid’ rondom hulle is. En weet jy. Dit is oukei. Dit is wie ek is en dit is wat God van my verwag om te wees. Gee nooit moed op nie. Gee nooit om jou medemens op nie. Gee nooit teenoor jouself op nie. Bly lief en bly deel daardie liefde uit.

So staan op. Stof af daardie stof en durf die pad weer aan, want dit maak nie saak hoeveel keer jy val terwyl jy die berg klim nie, solank jy die bo-punt uiteindelik bereik en nog steeds kan glo, dan weet jy dat jy die regte ding gedoen het en regverdig was. Teenoor ander en teenoor jouself.

Haar hartsbegeerte en meer

Ek is ’n groot CSI entoesias. Hetsy dit CSI Miami, NY, Las Vegas, NCIS of Air crash investigations is. Ek hou daarvan om probleme op te los en antwoorde te vind vir dinge wat ek nie verstaan nie. Die manier hoe mense dink en wat maak dat hulle doen wat hulle doen. Hierdie is dinge wat my aan die dink sit. Gee egter vir my ’n speurverhaal … Wel. Dit gaan nie so sterk af nie. Ek dink daar is ’n mate van vryheid daarin om nie jou brein te veel in te span nie en ’n boek het die vermoë om jou brein oortyd te laat werk. Boonop kan ek nie ’n boek neersit as ek eers begin het nie.

Dus, die tv reekse pas my goed en as ek skryf, dan hou ek van die meer romantiese sy van dinge. Dis immers waar my groot liefde lê. By die LIEFDE.

Hoe dan nou anders as om die twee te kombineer? Wat kan groter onsekerheid by my heldin bring as om ’n man te ontmoet vir wie sy wil vertel wie sy is maar sy kan nie, want hy is ’n werknemer van die plek wat sy ondersoek. Wat kan nog groter innerlike konflik veroorsaak as ’n vrou wat nie weer iets vir enige man wil voel nie en dit juis as ’n skild gebruik. Teen haarself.

En dan kom die held wat hom nie laat afsit deur die heldin se hardekwasgeid nie. ’n Man wat self sy eie duiwels het, maar wat tog nie bang is vir lewe nie. Vir voel nie. Of hy gaan commit, dit is natuurlik ’n heel ander vraag. Dieselfde vraag wat die heldin heeltyd op haar pasoppens hou.

So hoegemaak met twee mense wat glad nie dink ’n happily forever after is hulle beskore nie?

Begeerte. Vuurwerke vanaf die eerste ontmoeting. Kyke wat ’n vertrek aan die brand sal steek. ’n Mag sterker as hulself wat hulle konstant na mekaar toe aantrek, no matter what.

Gooi in ’n jong man wat dink hy is slimmer as ander en die heldin boonop in haar eie ondersoek betrek, tot hy oornag verdwyn en jy het ’n baie bekommerde vrou wat iemand moet vertrou. Al is dit die laaste man wat sy ooit sou wou betrek.

(Op hierdie punt moet ek sê: LET WEL, Ek vertrou jou en Haar hartsbegeerte en meer loop hand aan hand en jy lees presies wat van Gert geword het in Ek vertrou jou, so as jy kan, lees Haar hartsbegeerte en meer eerste. 🙂 )

En ta-da! Die storie het homself begin skryf. Want niks kan iets keer wat bedoel is om te wees nie. Geen gebrokenheid, geen reëls, geen geheime en geen afstand nie. Wat moet wees, sal wees. En dit was.

Ek hoop jy geniet hierdie storie net soveel soos ek dit geniet het om dit vir jou te skryf.

Ek vertrou jou

So waar het dit begin? Letterlik by ’n motorfiets. So ’n groot swart gevaar met ’n brullende enjin wat my skoon hiebiejiebies gegee het. En ek het maar net langs hom gestaan. Tog het ek ’n vreeslike sagte plek vir groot brullende enjins. Hetsy bakkie of motorfiets.

En dan my liefde vir donderstorms. Een spesifieke, baie memorable een. Een wat selfs vir my bang gemaak het soos dit die aarde geskud het. Een wat my laat wonder het wat ek sal maak as ek in die middel van die nag wakker word en besef my bed dryf, want die rivier het afgekom en my kamer is net-net op die hoogwatermerk van die gronddam voor die oord.

Volgende was dit natuurlik ’n vrou wat in ’n tipe liefdesdriehoek vasgevang is en dat sy spoke in haar verlede het. Tog kyk sy altyd vorentoe. Is sy altyd positief. Soek sy altyd die goeie in mense. Maar daardie spoke in haar verlede kom onverwags weer na vore deur die assosiasie met een spesifieke man. ’n Man met ’n donker verlede van sy eie. ’n Man wat hard gemaak is deur die lewe en sy ondervindings. ’n Man wat alles as swart en wit sien en mense skuldig bevind tot anders bewys.

Hoe kan twee sulke mense dan ooit bymekaar uitkom? Wel, buig of bars, ek sou bewys dat vertroue uit so kombinasie kan voortspruit en dat liefde op die einde van die dag sterk genoeg is om mense, ten spyte van die grootste onsekerhede en struikelblokke, wel bymekaar kan uitkom. En dat ons diepste vrese soms klein raak in die aangesig van daardie liefde.

Geniet dit! 🙂

 

Proeseltjie: Ek vertrou jou – Ciska Olivier

Yvonne spring op, haar hart in haar keel en haar hand oor haar mond. Die besef dat dit net die skerp lig van buite is wat haar ’n oomblik verblind het is byna onmiddellik. Dit is nie Gert nie en tog is die man wat instap definitief ’n ouer weergawe van hom. Haar blydskap neem die wyk, net so vinnig soos dit in haar opgevlieg het.

Die man se doelgerigte stap weifel en twee donker wenkbroue trek saam.

Hy het heel moontlik haar reaksie gesien, dink sy ongemaklik en sluk. Sy bruin hare is in ’n kort, netjiese styl gesny en anders as Gert se verskoning van ’n baard wat maar yl aan sy wange sit, is hierdie man se kakebeen en bolip met ’n ligte kombers oortrek. Die olyfgroen katoenhemp span netjies om sy breë skouers en is opgerol tot net bo sy elmboë. Hy het ’n leerbandjie aan die linkerpols en in sy hand ’n donkerleer aktetas. Die ligblou denim sit gemaklik aan sy nou heupe en sy leerskoene lyk sag en gemaklik. Hy het definitief ’n ander styl as Gert, kan sy nie help om op te let terwyl sy weer opkyk nie.

Dit is twee baie reguit grys kykers wat hare vasvang en selfs bietjie laat ineenkrimp, so intimiderend is hulle. Daar is geen twyfel nie. Hy is Gert se broer. Die omgewingswet prokureur.

Lodge werk

Daar is twee dinge wat mense nie weet nie of wat mens vergeet van die lewe van bestuurders op ’n lodge.

• Dat hulle drie tot ses weke aaneen, soos in daagliks – Sondag, vakansiedag, maak nie saak nie – werk voor hulle af is vir ses of twaalf dae. Dit hang van besigheid tot besigheid af watter siklus jy volg.
• Dat hulle nie net ’n agt ure dag werk nie. Personeel kom en gaan op hulle skofte, maar die bestuur bly staan.

Ek is seker daar is verskeie plekke waar hierdie reëls nie van toepassing is nie, maar dit is die lewe waaraan ek gewoond was na my studies en hoe ek vir die eerste sewe jaar van my loopbaan gewerk het. Geen persoonlike lewe nie. Werk vandat jy jou oë soggens oopmaak, tot jy jou oë vanaand toemaak. En om die waarheid te sê het dit my daardie tyd nie vreeslik gepla nie. Soms was die dae oneindig lank en ander kere was die dae stil, maar by die werk was jy nietemin.

Dinge verander egter.

Hoop

Daar is songs in jou lewe wat ’n oomblik perfek vasvang. Jou gevoelens, jou vrese, jou blydskap, jou hoop. Hoop. Dit is die een wat my vanoggend vasgryp. En geen beter woorde kan my gevoelens vandag vasvang as Jo Black se Bring die hoop weer terug nie.

Iets aan sy liedjies, die gevoel daaragter, die woorde, die musiek, dit spreek my op hierdie tydstip in my lewe geweldig aan.

Die feit dat hy boonop

Hou die kortverhaal kórt

Ek het vandag lekker gelag. Daar is ‘n uitroep op sosiale media van LAPA Uitgewers dat hulle dringend RomanzaLiefde en Kortverhale soek. Ek reply so ewe op die Instagram post “Ek stuur sommer vanaand nog een”.

Nou kyk, ek is altyd besig om aan die een of ander manskrip te werk. Soos dit is, het ek pas ‘n SuperRomanza klaargemaak en daar lê en wag ‘n RomanzaLiefde waaraan ek reeds begin werk het voor ons skielike lewensveranderinge. Glo my, dit was drie lang maande waarin my vingers al begin brand het en die karakters in my kop al op my begin skree het oor hulle nie losgelaat word nie. My man het al begin sê dit is tyd dat ons tyd maak sodat ek ‘n slag kan skryf. Dan moet jy nou weet.

Nou ja, ek maak nie ydele beloftes nie. My kop is aan die draai en ek loer deur al die storie idees wat al deur die jare gegroei het. Daar is reeds 57 van hulle … en nog kom loer ‘n nuwe idee ten minste een keer per maand oor die muur. Dus, LAPA, is ek in die wolke oor julle nuwe druk opsies vir korter verhale.

Goed. Kortverhaal. Ek weet presies wie ek ingedagte het. Want net so onverwags soos hulle verhaal sou wees, net so goed sal dit binne ‘n kortverhaal pas.

Maar moenie glo nie. Ek, die skrywer wat 5’000 woorde per dag kan tik kry dit wraggies waar reg om by 1’800 woorde vas te haak van die 2000 – 2500 woorde wat nodig is. Hoekom? Want die lyntjie wat ek pas getik het voel vir my of dit die finale lyn moet wees. Ook seker maar oor ek geweet het ek moet nou nie oorboord gaan nie, want dan eindig hierdie storie in ‘n volwaardige Romanza. Jip. Dis moontlik. Dit is immers hoe ek begin skryf het.

Elkgeval. My probleem is dit: Ek wil nie te veel weggee nie, want dit vorm deel van my nuutste reeks, maar ek kan ook nie te min weggee nie. Sien?

Rol die vingers. Dink. Lees. Herlees. Oplaas! Natuurlik. Hoe dan anders? En binne minute het ek die gewenste aantal woorde. Lees en herlees en ek sleep my man nader. Tyd dat hy dit toetslees.

Nou kyk, ek vrek oor my man en het hom tot in die afgrond in lief, maar hy is nie ‘n ou wat romanse lees nie. Hy is romanties, maar dis waar dit eindig. Tog het hy beloof dat hy elke een wat gepubliseer word sal lees. Super awesome, is dit nie!? Dat hy my eerste boek nie kon neersit nie, is nog steeds die grootste lof wat hy my kon gee! So trots. Jy is steeds my held, my skat. Dalk nou nog meer as tevore.

En nou babbel ek. Ek is vanaand in ‘n besonders goeie bui.  😉  Ek is altyd wanneer daar soveel liefde in en om my rondwarrel.

Hy lees die storie klaar en knik.

“Oukei. Wat dink jy?” por ek aan.

Hy trek sy skouer op. “Dis cool.”

“Dit werk?”

“Natuurlik. Dis my gunsteling soort. Kort en saaklik. Girl meets boy, hulle raak verlief, die einde.”

Ek lag. Ek kan nie anders nie.

Blomme vir Melissa

Terwyl ek Vir ’n oomblik, vir altyd geskryf het, was Nico en Melissa se storie heeltyd in die agtergrond. Ek het begin wonder hoe sal hulle storie afspeel en kan ’n hartebreker, losloper, anti-trou man werklik sy siening verander en ewige trou aan een vrou beloof? Sal ’n meisie soos Melissa ook bereid wees om ’n man wat haar so gruwelik in die steek gelaat het, dit oor haar hart kry om hom te vergewe en haarself kan toelaat om weer so ’n waagstuk aan te gaan?

’n Storie is gebore en alhoewel ek gedeeltes van Nico se stryd uit Vir ’n oomblik, vir altyd moes weglaat (vanwee die feit dat die boek te lank was 🙂 ), was dit so eg, dat dit onmiddellik vir my in Blomme vir Melissa weerklank gevind het. Ek glo aan tweede kanse. Selfs derde kanse. Ek glo mense kan verbeter en ek glo elke mens het rede om te wees soos hulle is. Ek glo ook dat mense aan hulleself kan werk en in ’n beter weergawe van hulself kan ontaard. Niemand is immers net sleg nie. Nico is dalk in hart en siel ’n player, maar sy kern is uit die ‘stuff of heroes’ gemaak.

Melissa het dit in hom raakgesien en net soos sy dit uitlok, so lok hy ook haar verskuilde karakter uit en ontmoet jy in werklikheid ’n baie sterker vrou as wat almal haar voor aangesien het. Skaam en teruggetrokke mense kan dikwels baie sterker wees as wat mense dink. Melissa het dit nie maklik gehad nie en as eenkant mens is sy dikwels uitgelaat. Eenkant is egter ver verwyder van eensaam. Sy’t geweet wie sy is en soos hulle sê, ’n vrou is soos ’n teesakkie; Jy weet nooit hoe sterk sy is, tot sy in warm water gesit word nie. Inherent goed. Bereid om mense ’n tweede kans te gee. Moet haar egter nie onderskat nie. Sy het ’n wil van staal onder haar bedeesde uiterlike.

Nico en Melissa het vriende in ons huis geword. Hulle is mense met wie ons kan vereenselwig. Mense wat die grense kon oorskry en vergifnis en aanvaarding in hul harte vir hulself en mekaar kon vind. Hartsmense.

Proeseltjie: Blomme vir Melissa – Ciska Olivier

Sy haal so diep asem as wat haar beknopte longe haar toelaat, net om haar senuweeagtigheid ’n bietjie te demp. Dit help nie veel nie en sy trek die voordeur maar gelate oop toe Nico klop.

“Môre,” groet hy lighartig, sy groen oë vonkelend soos sonlig deur glas.

“Môre,” kry sy verbasend gelykmatig uit.

“Dit is vir jou.” Hy hou ’n bossie angeliere na haar toe uit.

Sy sluk en vat dit stadig. “Dankie, maar jy hoef nie blomme aan te dra nie.”

“Ek wil.” Sy glimlag weifel. “Hopelik help dit dat jy my vroeër eerder as later vergewe.”

Sy sien hoe sy oë haar siel soek en kyk vinnig weg. Sy tree terug en nooi hom in. “Iets om te drink?” vra sy toe hulle in die sitkamer kom.

“Is jy bereid om lank genoeg in my geselskap te bly?”

Sy besef opeens dat sy haarself nou in ’n hoek het en knik gelate.

“Dan sal koffie lekker wees, dankie.”

Sy knik en vlug kombuis toe. Dit is eers toe sy die ketel aanskakel, dat sy die angeliere in haar hand onthou en sy soek ’n vaas in een van die kaste. Dit is ’n verskeidenheid van kleure, maar die witte met pienk rande is vir haar die mooiste en sy ruik daaraan.

“Ek is bly om te sien jy kan nog glimlag.”

Sy spring verskrik agtertoe en bots teen die toonbank.

Wanneer die lus om te skryf aan jou begin kou

Dit kriewel in my. Die woorde. Die idees. Die liefde.

Dit is middel Februarie, maar ek het nog nie weer pen op papier – of in my geval vinger op sleutelbord – gelê vir die nuwe verhale wat wag om geskryf te word nie. Dit kriewel in my, maar tyd is my vyand. Wanneer jy ‘n nuwe gebied, ‘n nuwe werk en ‘n nuwe, hetsy ou bekende, leefwyse aanpak, vra dit al jou tyd, aandag en energie.

Dit is heerlik om weer in die natuur te wees en die omgewing waarin ons ons bevind, is asemrowend. Dit maak dat idees begin lewe kry en dit soek uitkomplek … Nou moet ek net eers weer ‘in step with it’ kom. Dan gaan ek weereens onkeerbaar wees.   🙂

 

 

Wanneer jou skip nie inkom nie, swem uit na hom toe

2019 … dit het nie begin soos ons gedink het dit sal nie. Bygesê, wanneer begin iets ooit soos jy dink dit sal. Hierdie jaar daarenteen het werklik binne rekordtyd ’n verandering ondergaan. Soveel so dat ons – ek en my man – ’n 360 moes doen. Ons moes ander werk soek, want: Dit reën nie. Die droogte duur voort. Vleis pryse val. Bek-en-klouseer breek in SA uit en daar is nie mielies vir die aanvraag nie …

Boerdery is geen grap nie. Nie wanneer jy van graanboere afhanklik raak wanneer dit nie reën nie en jou veld skraal raak nie … en die graanboere is ook van die reën afhanklik.  Dis ’n bose kringloop. ’n Kringloop geanker in aardsverwarming. ’n Kringloop aangehelp deur ons, die mens. Die uwe wat veronderstel was om na die aarde te kyk. Ons elkeen doen ons deel en het iewers ’n bydrae tot die stand van sake … So hoe herstel ons dit?

My nuwe beleid vir 2019 – Help die aarde, sodat die aarde jou kan help. Dis so maklik.

– Gebruik jou eie herbruikbare inkopiesakke

– Hergebruik of DIY met plastiek/glas houers of bottels

– Koop los groente en vrugte wat jy in jou eie herbruikbare sakkies sit (wenk uit ’n tydskrif: koop die sakkies waarin jy gewoonlik onderklere sal was en gebruik dit eerder as plastiek)

– Lees tydskrifte aanlyn, eerder as om nog ’n hoop aan die einde van die jaar te hê waarin jy amper nooit weer gaan kyk nie

En ek gaan dit uitleef op ’n gasteplaas. Jip, ons gaan ’n lodge management couple word. Ek gaan terug na my professie en die beste van alles – ons gaan uitstedig wees. So reg in my man se kraal.

’n Uitdaging gaan dit wees. Maar ons is gereed hiervoor.

2018 … was dit maar net een jaar?

Dit voel asof hier baie meer dae in hierdie volgepakte jaar was. 2018 was voorwaar tjok en blok vol oppe en affe. Hoogtepunte en laagtepunte. Goeie dinge, amazing dinge, ongelooflike dinge … maar ook minder positiewe oomblikke …

2018 was vir my ’n jaar van verandering. My pad het baie skielik, baie vinnig en baie groot verander.

Kalahari sonsak

Daar is min dinge vir my so mooi soos ’n Kalahari sonsondergang … en ek het al BAIE sonsondergange in my lewe gesien. As veldgids was dit ’n daaglikse gebeurtenis. Ry tot jy sien daar is so halfuur oor, dan soek jy ’n mooi ‘spot’, stel die tafeltjie op en maak seker elke gas het ’n drankie terwyl julle toekyk hoe die son nog ’n dag groet.

Niks kan egter die gevoel by my wek wat die Kalahari in my wek nie.

Sag speel die wind deur die wuiwende gras

Die reuk van skoon aarde en vars lug prikkel jou neus

Die koer van ’n duif of die mê van ’n lam in die agtergrond

Jy hoor die wind, jy voel sy arms sag om jou vou

En stadig, grasieus, sak die son nader aan die horison

Rooi kleur die lug, rosig oranje die rand van ’n wolk of skitter silwer op ’n stoflose dag

Die wind raak stil, die duif hou op koer

Vasgevang in tyd, hang die son ’n oomblik bewegingloos …

voor dit skielik wegsink en knip jy jou oë is dit skielik net nie meer daar

Vrede kom vind rusplek in jou siel

Waar anders kan ’n dag so perfek afsluit

 

Jan Tuisbly se karretjie

“Kom ons gaan gou vir ’n naweek Gobabeb toe.” Twee sekondes later. “Hmm. Miskien ry ons eerder met Jan Tuisbly se karretjie soos brandstofpryse nou styg.”

“Dalk moet ons ’n vliegtuigie aanskaf? Die kostes gaan wraggies binnekort dieselfde wees oor lang afstand.”

“Dink net hoe vinnig gaan ons dan op die plaas kom! Dis sommer tjop-tjop, dan is ons daar. As ons twee ure korter kan vlieg as die vyf en ’n half ure se ry, dan is dit mos ’n ekstra bonus.”

Met trots geborg deur Google images

“Absoluut!”

So sit en dagdroom ek en my kleinsus terwyl ons oorweeg wat om met ons af-naweke te doen. Ons wil bietjie uit die stad kom, maar liewe aarde, die plekke waarheen ons die graagste wil gaan, sal ons tans ’n arm en ’n been kos. Om dan nie eens te praat van die Desember vakansie wat voorlê nie.

Nee wat, Jan Tuisbly se karretjie gaan dit wees ná volgende naweek se trippie af plaas toe. Dalk bring aanstaande jaar nuwe hoop en geld wat aan bome groei.   😀

“LOL! We wish.”

Lugleegte

Wat doen jy wanneer daar net blank space in jou kop is?

Ek bevind my op ’n vreemde plek. Ek is nie presies seker wat aangaan nie. Mis ek net my man? Het die realiteit van ons lewensverandering begin insink? Skop my gemaklikheid-sone reguleerder in? Kort ek dalk net ’n ordentlike vakansie? Is die lang wag om te hoor of nog ’n manuskrip goedgekeur is die ding wat my skrywe stuit?

Wanneer die eerste reën val

Tikke-tikke-tak tikke-rikke-tak

val die reën op die dak

Daar is ’n lied in my hart

as ek dink aan die boere se smart

Die jaar was droog

hulle staan met ’n traan in die oog

Seëninge soos silwer val uit die lug

om weer regop te trek die rug

Vol loop die gemoed

vir eers gaan dit nou weer goed

 

 

Daar is niks wat my hart so laat swel soos die klank van reën wat neersyg oor ’n dorstige aarde.

Die jaar was lank, die reën was min en in heelwat gemoedere is ’n smeekgebed.

Die eerste goeie reën so vroeg in die najaar laat ons hoop, mag ons Skepper hierdie seisoen ons gebede verhoor en sy seën oor ons kom giet.

 

Proeseltjie: Vir ‘n oomblik vir altyd – Ciska Olivier

Hy kom sit weer op die rand van die bed en sy duim vee liggies oor haar voet. “Ek moet om verskoning vra dat ek jou omgeloop het. Tog is ek nie jammer ek het in jou vasgeloop nie.” Hy glimlag skeef en kyk deur sy wimpers na haar.

As sy gedink het hy kan nie aantrekliker wees nie, het sy haar gruwelik misgis. Dit is asof die aarde stadig tot stilstand kom, maar haar hart nuwe hoogtes bereik.

“Dis nie aldag dat ’n man hom in so ’n oulike rooikop vasloop nie,” fluister hy hard en leun sameswerend nader.

Haar mond val verbaas oop en sy knip haar oë. Het sy reg gehoor?

Hy skuif nog nader en sy voel hoe haar keel toetrek toe sy heup teen hare druk. Sy oë het verdonker en het nou ’n swaar uitdrukking. Dit lok haar soos ’n mot na ’n vlam.

Vir ‘n oomblik vir altyd

VIR ’N OOMBLIK VIR ALTYD is die eerste boek in die Hartebrekers reeks, maar aangesien ek dit reggekry het om die manuskrip te lank te maak, met ’n volle 10’000 woorde, moes ek dit verkort … Geen maklike taak nie, want as skrywer voel jy dat elke toneel in die storie hoort. Tog, na enkele weke se geswoeg en sweet oor wat om te verwyder, was die manuskrip weereens afgehandel en kon die proses om dit te druk voortgaan. Dit is dan ook hoe dit gekom het dat KRUMMELPAP IN PARYS eerste uitgegee is. Die beste gedeelte. VIR ’N OOMBLIK VIR ALTYD het kort op sy hakke gevolg.

Nou kyk, ek is ’n lang vrou. Soos in regtig lank. 1,88 m hoog. Om dus ’n romanse te skryf vir ’n klein meisie, ’n regtige klein meisie (vir my) op 1,50 m was ’n nuwe ondervinding. Ek moes immers ‘ondersoek’ hoe so klein persoon die wêreld beleef. Interessant genoeg is dit baie dieselfde soos ek, behalwe dat alles die teenoorgestelde is.

Selfs onkruid blom

My ma het ’n sêding: “Blom waar jy geplant is.”

Dit is vir my ongelooflik mooi en eintlik so waar. Maak die beste van jou omstandighede. Wees die verskil wat jy in die wêreld wil sien, daar waar jy is. Moet alles ook nie so ernstig opneem nie. Jy stres onnodig en dit versuur net jou dag.