Daar is songs in jou lewe wat ’n oomblik perfek vasvang. Jou gevoelens, jou vrese, jou blydskap, jou hoop. Hoop. Dit is die een wat my vanoggend vasgryp. En geen beter woorde kan my gevoelens vandag vasvang as Jo Black se Bring die hoop weer terug nie.
Iets aan sy liedjies, die gevoel daaragter, die woorde, die musiek, dit spreek my op hierdie tydstip in my lewe geweldig aan.
Die feit dat hy boonop Continue reading Hoop
Ek het vandag lekker gelag. Daar is ‘n uitroep op sosiale media van LAPA Uitgewers dat hulle dringend RomanzaLiefde en Kortverhale soek. Ek reply so ewe op die Instagram post “Ek stuur sommer vanaand nog een”.
Nou kyk, ek is altyd besig om aan die een of ander manskrip te werk. Soos dit is, het ek pas ‘n SuperRomanza klaargemaak en daar lê en wag ‘n RomanzaLiefde waaraan ek reeds begin werk het voor ons skielike lewensveranderinge. Glo my, dit was drie lang maande waarin my vingers al begin brand het en die karakters in my kop al op my begin skree het oor hulle nie losgelaat word nie. My man het al begin sê dit is tyd dat ons tyd maak sodat ek ‘n slag kan skryf. Dan moet jy nou weet.
Nou ja, ek maak nie ydele beloftes nie. My kop is aan die draai en ek loer deur al die storie idees wat al deur die jare gegroei het. Daar is reeds 57 van hulle … en nog kom loer ‘n nuwe idee ten minste een keer per maand oor die muur. Dus, LAPA, is ek in die wolke oor julle nuwe druk opsies vir korter verhale.
Goed. Kortverhaal. Ek weet presies wie ek ingedagte het. Want net so onverwags soos hulle verhaal sou wees, net so goed sal dit binne ‘n kortverhaal pas.
Maar moenie glo nie. Ek, die skrywer wat 5’000 woorde per dag kan tik kry dit wraggies waar reg om by 1’800 woorde vas te haak van die 2000 – 2500 woorde wat nodig is. Hoekom? Want die lyntjie wat ek pas getik het voel vir my of dit die finale lyn moet wees. Ook seker maar oor ek geweet het ek moet nou nie oorboord gaan nie, want dan eindig hierdie storie in ‘n volwaardige Romanza. Jip. Dis moontlik. Dit is immers hoe ek begin skryf het.
Elkgeval. My probleem is dit: Ek wil nie te veel weggee nie, want dit vorm deel van my nuutste reeks, maar ek kan ook nie te min weggee nie. Sien?
Rol die vingers. Dink. Lees. Herlees. Oplaas! Natuurlik. Hoe dan anders? En binne minute het ek die gewenste aantal woorde. Lees en herlees en ek sleep my man nader. Tyd dat hy dit toetslees.
Nou kyk, ek vrek oor my man en het hom tot in die afgrond in lief, maar hy is nie ‘n ou wat romanse lees nie. Hy is romanties, maar dis waar dit eindig. Tog het hy beloof dat hy elke een wat gepubliseer word sal lees. Super awesome, is dit nie!? Dat hy my eerste boek nie kon neersit nie, is nog steeds die grootste lof wat hy my kon gee! So trots. Jy is steeds my held, my skat. Dalk nou nog meer as tevore.
En nou babbel ek. Ek is vanaand in ‘n besonders goeie bui. 😉 Ek is altyd wanneer daar soveel liefde in en om my rondwarrel.
Hy lees die storie klaar en knik.
“Oukei. Wat dink jy?” por ek aan.
Hy trek sy skouer op. “Dis cool.”
“Dit werk?”
“Natuurlik. Dis my gunsteling soort. Kort en saaklik. Girl meets boy, hulle raak verlief, die einde.”
Ek lag. Ek kan nie anders nie.
Terwyl ek Vir ’n oomblik, vir altyd geskryf het, was Nico en Melissa se storie heeltyd in die agtergrond. Ek het begin wonder hoe sal hulle storie afspeel en kan ’n hartebreker, losloper, anti-trou man werklik sy siening verander en ewige trou aan een vrou beloof? Sal ’n meisie soos Melissa ook bereid wees om ’n man wat haar so gruwelik in die steek gelaat het, dit oor haar hart kry om hom te vergewe en haarself kan toelaat om weer so ’n waagstuk aan te gaan?
’n Storie is gebore en alhoewel ek gedeeltes van Nico se stryd uit Vir ’n oomblik, vir altyd moes weglaat (vanwee die feit dat die boek te lank was 🙂 ), was dit so eg, dat dit onmiddellik vir my in Blomme vir Melissa weerklank gevind het. Ek glo aan tweede kanse. Selfs derde kanse. Ek glo mense kan verbeter en ek glo elke mens het rede om te wees soos hulle is. Ek glo ook dat mense aan hulleself kan werk en in ’n beter weergawe van hulself kan ontaard. Niemand is immers net sleg nie. Nico is dalk in hart en siel ’n player, maar sy kern is uit die ‘stuff of heroes’ gemaak.
Melissa het dit in hom raakgesien en net soos sy dit uitlok, so lok hy ook haar verskuilde karakter uit en ontmoet jy in werklikheid ’n baie sterker vrou as wat almal haar voor aangesien het. Skaam en teruggetrokke mense kan dikwels baie sterker wees as wat mense dink. Melissa het dit nie maklik gehad nie en as eenkant mens is sy dikwels uitgelaat. Eenkant is egter ver verwyder van eensaam. Sy’t geweet wie sy is en soos hulle sê, ’n vrou is soos ’n teesakkie; Jy weet nooit hoe sterk sy is, tot sy in warm water gesit word nie. Inherent goed. Bereid om mense ’n tweede kans te gee. Moet haar egter nie onderskat nie. Sy het ’n wil van staal onder haar bedeesde uiterlike.
Nico en Melissa het vriende in ons huis geword. Hulle is mense met wie ons kan vereenselwig. Mense wat die grense kon oorskry en vergifnis en aanvaarding in hul harte vir hulself en mekaar kon vind. Hartsmense.
Sy haal so diep asem as wat haar beknopte longe haar toelaat, net om haar senuweeagtigheid ’n bietjie te demp. Dit help nie veel nie en sy trek die voordeur maar gelate oop toe Nico klop.
“Môre,” groet hy lighartig, sy groen oë vonkelend soos sonlig deur glas.
“Môre,” kry sy verbasend gelykmatig uit.
“Dit is vir jou.” Hy hou ’n bossie angeliere na haar toe uit.
Sy sluk en vat dit stadig. “Dankie, maar jy hoef nie blomme aan te dra nie.”
“Ek wil.” Sy glimlag weifel. “Hopelik help dit dat jy my vroeër eerder as later vergewe.”
Sy sien hoe sy oë haar siel soek en kyk vinnig weg. Sy tree terug en nooi hom in. “Iets om te drink?” vra sy toe hulle in die sitkamer kom.
“Is jy bereid om lank genoeg in my geselskap te bly?”
Sy besef opeens dat sy haarself nou in ’n hoek het en knik gelate.
“Dan sal koffie lekker wees, dankie.”
Sy knik en vlug kombuis toe. Dit is eers toe sy die ketel aanskakel, dat sy die angeliere in haar hand onthou en sy soek ’n vaas in een van die kaste. Dit is ’n verskeidenheid van kleure, maar die witte met pienk rande is vir haar die mooiste en sy ruik daaraan.
“Ek is bly om te sien jy kan nog glimlag.”
Sy spring verskrik agtertoe en bots teen die toonbank. Continue reading Proeseltjie: Blomme vir Melissa – Ciska Olivier
Dit kriewel in my. Die woorde. Die idees. Die liefde.
Dit is middel Februarie, maar ek het nog nie weer pen op papier – of in my geval vinger op sleutelbord – gelê vir die nuwe verhale wat wag om geskryf te word nie. Dit kriewel in my, maar tyd is my vyand. Wanneer jy ‘n nuwe gebied, ‘n nuwe werk en ‘n nuwe, hetsy ou bekende, leefwyse aanpak, vra dit al jou tyd, aandag en energie.
Dit is heerlik om weer in die natuur te wees en die omgewing waarin ons ons bevind, is asemrowend. Dit maak dat idees begin lewe kry en dit soek uitkomplek … Nou moet ek net eers weer ‘in step with it’ kom. Dan gaan ek weereens onkeerbaar wees. 🙂
2019 … dit het nie begin soos ons gedink het dit sal nie. Bygesê, wanneer begin iets ooit soos jy dink dit sal. Hierdie jaar daarenteen het werklik binne rekordtyd ’n verandering ondergaan. Soveel so dat ons – ek en my man – ’n 360 moes doen. Ons moes ander werk soek, want: Dit reën nie. Die droogte duur voort. Vleis pryse val. Bek-en-klouseer breek in SA uit en daar is nie mielies vir die aanvraag nie …
Boerdery is geen grap nie. Nie wanneer jy van graanboere afhanklik raak wanneer dit nie reën nie en jou veld skraal raak nie … en die graanboere is ook van die reën afhanklik. Dis ’n bose kringloop. ’n Kringloop geanker in aardsverwarming. ’n Kringloop aangehelp deur ons, die mens. Die uwe wat veronderstel was om na die aarde te kyk. Ons elkeen doen ons deel en het iewers ’n bydrae tot die stand van sake … So hoe herstel ons dit?
My nuwe beleid vir 2019 – Help die aarde, sodat die aarde jou kan help. Dis so maklik.
– Gebruik jou eie herbruikbare inkopiesakke
– Hergebruik of DIY met plastiek/glas houers of bottels
– Koop los groente en vrugte wat jy in jou eie herbruikbare sakkies sit (wenk uit ’n tydskrif: koop die sakkies waarin jy gewoonlik onderklere sal was en gebruik dit eerder as plastiek)
– Lees tydskrifte aanlyn, eerder as om nog ’n hoop aan die einde van die jaar te hê waarin jy amper nooit weer gaan kyk nie
En ek gaan dit uitleef op ’n gasteplaas. Jip, ons gaan ’n lodge management couple word. Ek gaan terug na my professie en die beste van alles – ons gaan uitstedig wees. So reg in my man se kraal.
’n Uitdaging gaan dit wees. Maar ons is gereed hiervoor.
Dit voel asof hier baie meer dae in hierdie volgepakte jaar was. 2018 was voorwaar tjok en blok vol oppe en affe. Hoogtepunte en laagtepunte. Goeie dinge, amazing dinge, ongelooflike dinge … maar ook minder positiewe oomblikke …
2018 was vir my ’n jaar van verandering. My pad het baie skielik, baie vinnig en baie groot verander. Continue reading
Daar is min dinge vir my so mooi soos ’n Kalahari sonsondergang … en ek het al BAIE sonsondergange in my lewe gesien. As veldgids was dit ’n daaglikse gebeurtenis. Ry tot jy sien daar is so halfuur oor, dan soek jy ’n mooi ‘spot’, stel die tafeltjie op en maak seker elke gas het ’n drankie terwyl julle toekyk hoe die son nog ’n dag groet.
Niks kan egter die gevoel by my wek wat die Kalahari in my wek nie.
Sag speel die wind deur die wuiwende gras
Die reuk van skoon aarde en vars lug prikkel jou neus
Die koer van ’n duif of die mê van ’n lam in die agtergrond
Jy hoor die wind, jy voel sy arms sag om jou vou
En stadig, grasieus, sak die son nader aan die horison
Rooi kleur die lug, rosig oranje die rand van ’n wolk of skitter silwer op ’n stoflose dag
Die wind raak stil, die duif hou op koer
Vasgevang in tyd, hang die son ’n oomblik bewegingloos …
voor dit skielik wegsink en knip jy jou oë is dit skielik net nie meer daar
Vrede kom vind rusplek in jou siel
Waar anders kan ’n dag so perfek afsluit
“Kom ons gaan gou vir ’n naweek Gobabeb toe.” Twee sekondes later. “Hmm. Miskien ry ons eerder met Jan Tuisbly se karretjie soos brandstofpryse nou styg.”
“Dalk moet ons ’n vliegtuigie aanskaf? Die kostes gaan wraggies binnekort dieselfde wees oor lang afstand.”
“Dink net hoe vinnig gaan ons dan op die plaas kom! Dis sommer tjop-tjop, dan is ons daar. As ons twee ure korter kan vlieg as die vyf en ’n half ure se ry, dan is dit mos ’n ekstra bonus.”
“Absoluut!”
So sit en dagdroom ek en my kleinsus terwyl ons oorweeg wat om met ons af-naweke te doen. Ons wil bietjie uit die stad kom, maar liewe aarde, die plekke waarheen ons die graagste wil gaan, sal ons tans ’n arm en ’n been kos. Om dan nie eens te praat van die Desember vakansie wat voorlê nie.
Nee wat, Jan Tuisbly se karretjie gaan dit wees ná volgende naweek se trippie af plaas toe. Dalk bring aanstaande jaar nuwe hoop en geld wat aan bome groei. 😀
“LOL! We wish.”
Ek bevind my op ’n vreemde plek. Ek is nie presies seker wat aangaan nie. Mis ek net my man? Het die realiteit van ons lewensverandering begin insink? Skop my gemaklikheid-sone reguleerder in? Kort ek dalk net ’n ordentlike vakansie? Is die lang wag om te hoor of nog ’n manuskrip goedgekeur is die ding wat my skrywe stuit? Continue reading Lugleegte
Ciska Olivier - In die gedagtes van 'n skrywer 